‘Kom ik nog thuis – of blijf ik slapen?’

Nick en Nenette lijken op het eerste gezicht droomdates: hij is een gentleman die altijd de goede woorden vindt – zij haat mannen, maar speelt ontzettend goed toneel. Ze kennen elkaar niet, maar ze gaan allebei als magneten door het leven. Iedereen valt voor hen – en dat is precies de bedoeling.

Alleen zijn ze niet op zoek naar hun soulmate, maar naar hun volgende slachtoffer.

Het moorden verliep altijd zonder tegenslag, tot ze elkaar tegenkomen op Tinder en gaan daten. Omdat ze niet beseffen dat ze elkaars gelijke ontmoeten, doen ze wat ze altijd doen: ze proberen elkaar te vermoorden. Maar dat gaat niet zo gemakkelijk als ze gewend zijn. Want in plaats van een simpele moord, ontstaat er iets onverwachts: twijfel. Hun verlangen om te moorden raakt continu in conflict met het verlangen naar elkaar. Ze moeten kiezen.

Is dit de liefde van hun leven of hun volgende slachtoffer?

Fragment hoofdstuk 2 ‘Nenette’:
‘Het enge van daten is dat je nooit echt weet wie er tegenover je zit. Dus wees voorzichtig!’ Nenette hoort hoe haar beste vriendin aan de andere kant van de lijn een lepel roomijs naar binnen werkt voordat ze verder gaat met haar ongevraagde adviezen. ‘Je kan echt niet voorzichtig genoeg zijn nu er zo’n engerd rondloopt.’

Het nieuws is de afgelopen weken over niets anders gegaan dan over de vrouwen die op Tinderdate gingen en niet meer thuiskwamen. Drie slachtoffers werden gewurgd teruggevonden in verschillende stadsparken. Ze bleken gedrogeerd te zijn en er is nog geen zicht op een verdachte.

‘Ik vind het heel dapper dat je desondanks ten strijde trekt om je droomprins te veroveren, maar luister verdomme naar je onderbuikgevoel!’ gaat ze verder.
Nenette lacht geluidloos terwijl ze in een badjas door haar inloopkast sloft. Ze zet alle deuren wagenwijd open en begint op haar gemak outfits uit te kiezen. Het enige waar ze zich misschien druk om kan maken is dat ze geen bijpassende handtas heeft.
‘Het eerste wat je moet doen als je in zijn huis bent, is zoeken waar hij zijn onderbroeken bewaart,’ begint haar vriendin weer.
Terwijl Nenette geamuseerd luistert, opent ze de lade waar ze haar eigen ondergoed opbergt. Ze laat haar vingers als de wijzer van het rad van fortuin langs haar slips gaan.
Is rood te uitbundig, denkt ze afwezig.
‘Als zijn onderbroeken opgevouwen zijn, moet je maken dat je wegkomt,’ zegt haar vriendin hard. ‘Dan is ie sowieso een psychopaat!’
Nenette blijft een moment lang zwijgend naar haar lingerie-verzameling kijken. Haar slipjes zijn niet alleen gevouwen, maar ook gesorteerd op kleur. Ze fronst.
‘Bedankt voor de tip, detective, maar die meiden werden gewurgd voordat ze z’n ondergoed konden inspecteren. Ze hebben z’n huis niet eens gehaald.’
Het blijft even stil.
‘Wees gewoon voorzichtig, alsjeblieft,’ zegt haar vriendin opeens serieus.
‘Ik ben altijd voorzichtig.’ Nenette glimlacht en kiest wat roods uit. ‘Ik vermoord hem gewoon voordat hij mij kan vermoorden.’
‘Zo mag ik het horen.’
‘Ik denk trouwens dat ik al behoorlijk getraind ben op psychopaten,’ liegt Nenette. ‘Weet je nog? Mijn Nordic Stalker, Dokter Dahmer en Teddy?’
Stuk voor stuk dood, maar dat weet haar vriendin niet.
‘En dan is er nog die creep die me nog steeds dick pics stuurt. Ik zou mijn slaapkamer ermee kunnen behangen.’
Dat is niet gelogen en misschien is dat ook wel de enige reden waarom hij nog leeft.
‘Kun je ze doorsturen? Ik zoek nog behangpapier voor de egelhuisjes in mijn tuin.’ Haar vriendin begint te schateren. ‘En met foto’s van regenwormen zullen ze zich zeker thuisvoelen.’
‘Het zijn meer zongedroogde regenwormen helaas. Niet bepaald smakelijk,’ lacht Nenette.
‘Ahh. Arme egels.’
‘Inderdaad. Hoe moeten ze nu de winter doorkomen?’
‘Hoe moeten zíj de winter doorkomen?’ roept haar vriendin verontwaardigd. ‘Hoe moeten wíj in godsnaam de winter doorkomen zonder regenwormen om op te sabbelen?’
‘Stop, stop. Je maakt me misselijk.’ Nenette lacht terwijl ze haar nagels lakt. Haar vriendin schraapt het laatste beetje roomijs van de bodem en begint met volle mond te praten. ‘Met andere woorden, vind een levende regenworm.’ Ze slikt. ‘Een rijke regenworm vol levenslust, passie en goede smaak…’ Ze laat bewust een stilte vallen. ‘… voor muziek?’
‘Laat die muziek maar zitten,’ zegt Nenette. ‘Moet de regenworm ook een oudere broer hebben?’
‘Een jongere is ook goed.’
‘Viespeuk. Als je een man was hadden ze je al lang opgesloten.’ Ze grijnst. ‘Maar ik zal zien wat ik voor je kan betekenen.’
‘Help de egel de winter door,’ zegt haar vriendin theatraal. ‘Je kan het. Enne …’
‘Wat enne?’
‘Laat je niet wurgen, hè.’
‘Natuurlijk niet.’

Nenette beëindigt het gesprek en opent de Spotify-app. Zodra ze op de afspeelknop drukt, begint de muziek door elke box in haar appartement te dreunen. Het volume staat net niet op maximaal, dus zet ze het harder. Goede muziek moet je niet alleen horen, maar ook voelen is de quote die ze het vaakst naar haar buren schreeuwt.
Als de drumsolo begint danst ze langs de raampartij die uitzicht geeft op een binnenplaats met oude eikenbomen. In tegenstelling tot Nick woont Nenette immers wel in de rijkste buurt van de stad en staat er een smetteloze Porsche 911 in de ondergrondse garage.
Haar werk? Ze verkoopt zonnebrillen. Dure zonnebrillen. Heel dure. Dus natuurlijk ziet ze er altijd piekfijn uit. Ze is stinkend rijk. Maar niet dankzij het verkopen van brillen. Het gaat haar klanten niet om de getinte glazen of het moderne montuur. Het gaat hen om de brillenkoker. Die heeft een dubbele bodem – met daarin alle vormen van harddrugs die je maar kan bedenken.

Nenette is immers een drugsdealer, een stalker en bovenal een moordenares. Ze vermoordt mannen. Alle mannen die haar stijlvolle Hausmann appartement binnenstappen. Haar type? Mannen die naar geld ruiken. Veel geld. Ze heeft er een neus voor.

Een neus die best groot is eigenlijk. Haar gezicht is sowieso verre van perfect. Haar groene ogen staan te ver uit elkaar en kijken te vaak te nors. Haar lippen zijn niet vol genoeg terwijl haar wangen er zonder filler al uitzien als twee gepofte aardappels. Volgens de standaard schoonheidsidealen is Nenette geen schoonheid. Alleen is de standaard nooit op haar van toepassing geweest.

Als haar Tinder bio eerlijk zou zijn, dan stond er: Nenette is een arrogante trut en ze doet er vrij weinig aan om dat te verbergen. Oneerlijk genoeg wordt ze intens aantrekkelijk gevonden. Ze gaat door het leven als een magneet, ademt zelfrespect en kan vloeiend manipuleren. Haar ogen alleen al kunnen je laten denken dat je de enige man op heel Ibiza bent. En alsof karma nog niet genoeg ontregeld is, heeft ze er ook nog eens een werkend stel hersenen bij gekregen. Een dodelijke combinatie.

Ze loopt blootsvoets naar de inloopkast waar ze voor de spiegel gaat staan. Tot vreugde van haar overbuurman maakt ze de gordijnen niet dicht. Ze laat de badjas achteloos op de grond vallen en bekijkt haar naakte reflectie. Rondingen op alle juiste plekken, denkt ze met een grijns op haar gezicht. Ze schuift het slipje over haar benen die ze niet zo heel nauwkeurig geschoren heeft. De houdingen die ze moet aannemen om elk haartje op haar lijf te pakken te krijgen, komen overeen met yogales voor gevorderden.
Nenette haat yoga.
Dus secuur scheren doet ze al een tijdje niet meer. Waarom zou ze ook? Ze zorgt er wel voor dat haar date er achteraf niet over kan gaan roddelen.

Ze wurmt zich in een bijpassende bh en bekijkt zichzelf opnieuw. Haar voorgevel is nooit indrukwekkend geweest, maar er is geen plek voor onzekerheid in haar hoofd. Ze weet niet beter dan dat ze van elke centimeter van haar lichaam houdt.

Desondanks hijst ze zich in een zwarte kokerjurk waarin ze geen ruimte voor een toetje zal hebben. Ze draait een paar rondjes voor de spiegel, kijkt naar haar kont en zucht. Dan pakt ze haar mobiel om het profiel van haar date nog eens te openen. Ze laat zich op bed vallen en keurt hem door haar wimpers. Hij is een mooi exemplaar, denkt ze. Een pareltje zelfs: het duurt nooit langer dan een uur voordat hij reageert, hij antwoordt met hele zinnen en hij kwam zélf met het voorstel om te gaan uiteten, inclusief datum, tijd en restaurant. Dat is ongewoon. Verdacht zelfs. Vooral voor iemand die in finance werkt.

Hoe dan ook. Zijn gezicht heeft de uitstraling alsof hij altijd krijgt wat hij wil.
Maar niet vandaag, denkt ze vrolijk. Vandaag krijgt hij iets anders voorgeschoteld.
Ze gaat aan de kaptafel zitten en kiest haar parfum zoals overvallers hun wapen kiezen. Omdat ze het tekenen van haar eyeliner een tikkeltje onderschat, raakt ze in tijdnood, waardoor ze op weg naar buiten gehaast haar handtas vult. Net als bij elke vrouw is die een weerspiegeling van haar karakter. Maar in plaats van condooms en een tandenborstel, propt Nenette er plastic handschoenen en een stanleymes in. In tegenstelling tot Nick, vindt Nenette het juist prachtig als haar slachtoffers tegenspartelen. Hoe meer, hoe beter. Anders is er geen lol aan.
Hoe ze haar slachtoffers vermoordt?
Dat weet niemand.
Tot nu toe werd er nog geen teruggevonden.

Meer lezen? Volg @danae_marchal en beleef het schrijfproces van het eerste idee tot het laatste hoofdstuk.