Levenslang levensmoe

Trigger warning: dit verhaal gaat over depressie en gedachten aan zelfdoding.

Ik heb een gat in m’n ziel. Een ontbrekende wil om te leven.

Een gestoorde alien die niet op deze planeet thuishoort, zo noemde ik mezelf vroeger altijd. Ik
pas niet in het systeem van de maatschappij. Überhaupt als persoon niet, maar al helemaal
niet met mijn chaotische adhd brein en chronisch zieke lichaam. Ik voel diep. Alles. Het voelt
als een vloek en een zegen tegelijk.

Vanaf het moment dat ik kon denken ben ik altijd opzoek geweest naar de zin van het leven.
Tot mijn 22e heb ik mijn leven volledig toegewijd aan het christelijk evangelische geloof
waarmee ik ben opgevoed. Maar het gevoel dat er iets miste is altijd gebleven. Er moést
meer zijn dan dit. Meer verdieping. Meer betekenis.

Ik haatte het leven. Ik haatte mezelf. Ik heb ontelbaar vaak overwogen er een einde aan te
maken, maar dat kan ik niet. Het zou voor mij een bevrijding zijn, maar ik weet van
ervaringsverhalen wat voor intens pijnlijke impact zoiets heeft op mensen die dichtbij je
staan. Dus heb ik besloten dat ik het er maar mee moet doen. Al dan niet vrijwillig. Niet dat ik
helemaal geen plezier en geluk kan ervaren, maar zodra die momenten voorbij zijn kom ik
weer terug bij af. In het bijzijn van anderen voel ik me ook altijd de Iejoor.

Als kind riep ik al dat ik nooit geboren heb willen worden. Ik was een meester in het
verbergen van mijn innerlijke belevingswereld. Ik schaamde me voor hoe diep ik voel, mijn
sterke wil om niet te leven en mijn negatieve energie. Alles achter mijn lach, lag achter slot en
grendel. Niemand kon erbij. Uiteindelijk ik zelf aook niet meer. Ik was 16 toen mijn moeder
erachter kwam dat ik depressief ben, maar er echt over praten deed ik niet. Ik heb het nog
lang volgehouden, maar ik heb er simpelweg de energie niet meer voor om het te verbergen.
Inmiddels heb ik geleerd ermee om te gaan en ook de positieve dingen in het leven te kunnen
zien. Ik heb eindelijk ontdekt wat de zin van het leven is. Ik ben altijd non-stop bezig geweest
met mezelf aan te passen aan de meningen en verwachtingen van anderen; het was mijn
levensmissie. Maar wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg.

Nu weet ik dat het juist gaat om leren omarmen wie je bent. In alle volledigheid. Maar ook
dat er dingen zijn die we wél aan onszelf kunnen veranderen, zoals belemmerende
overtuigingen, om een beter leven voor onszelf te creëren. Niet vanuit ego, maar vanuit de
diepste kern van ons authentieke zelf.

Onze passies vrijlaten. Doen waar we blij van worden. Leven vanuit liefde. Zelfliefde.
Verbinden. Voelen. Groeien als persoon. Loslaten wat jou tegenwerkt en ontdekken wat wél
voor jou werkt. Tevreden zijn. Genieten. Delen. Inspireren. Leven. Het cliché is waar; het gaat
niet om hoe je eruit ziet, maar om wie je van binnen bent.
Ik ben me heel bewust van alles wat goed is en gelukkig maakt. Ik heb geleerd van mezelf te
houden. Ik heb geleerd van het leven te houden. Rationeel gezien zou ik makkelijk mijn
levensperspectief kunnen omgooien van negatief naar positief. Daar heb ik ook echt alles aan
geprobeerd, maar tevergeefs. Ik kan er niet omheen; depressie is de absolute basis van mijn
gevoelswereld.

Ik ben me té bewust van de lelijkheid van de realiteit. De patriarchale Matrix waarin we met
z’n allen leven. Het oneindige onrecht. Het leed dat mensen elkaar, dieren en alles wat leeft
aandoen- puur voor hun eigen geluk. Hoe de manier waarop we het leven ervaren wordt
gevormd door onze overtuigingen en hoe levensverwoestend koppig de meeste mensen
daarin zijn. Hoe mensen daadwerkelijke monsters kunnen zijn.
Het helpt om me te focussen op de fijne dingen en op m’n eigen geluk. Want eerlijk is eerlijk,
naast alle ellende zijn er ook zoveel mooie en leuke dingen in het leven. Het lukt beter dan
voorheen, maar vaak genoeg ook niet. Het kost zoveel moeite en energie om constant weer
m’n focus te verleggen. Hoewel het me nog meer kost als ik dat niet doe.
Binnen de beperkte mogelijkheden van mijn gezondheid probeer ik zoveel mogelijk dingen te
doen waar ik blij van word. Dat helpt het beetje wil om te leven dat ik in me heb te
versterken. Maar ik kan de keiharde realiteit niet negeren. Ik kan het niet wegstoppen. Alsof
het vastgehamerd zit aan mijn bewustzijn.

Persoonlijk geloof ik dat er niets is na de dood. Daarom is het idee van de dood voor mij een
baken van rust. Tot het zover is probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de lieve, fijne en
kleine dingen in het leven; het gat in m’n ziel kleiner te maken. En eigenlijk… hoop ik dat mijn
leven nog heel lang mag duren.

Verklarende woordenlijst:

Iejoor = Verwijzing naar de altijd neerslachtige ezel in Winnie de Pooh
Patriarchaal = Maatschappijvorm waarin mannen de macht hebben
Matrix = Verwijzing naar de filmserie ‘’The Matrix’’. Deze films bekritiseren hoe mensen
gevangen zitten in een kunstmatige realiteit, gecreëerd door zelfbewuste machines, terwijl de
echte wereld heel anders is dan zij ervaren. Ze stellen de vraag of we echt vrij zijn in onze
keuzes, of dat externe krachten zoals media, politiek en economie onze vrijheid en bewustzijn
beperken. The Matrix symboliseert de sociale, culturele en economische structuren die
bepalen hoe we denken en leven. De keuze om ‘uit de Matrix te ontsnappen’ wordt gezien als
het proces van bewustwording en het doorbreken van vastgeroeste denkpatronen om een
authentieker leven te leiden.