Meneer Agnelli

‘’Hoe gaat het met jullie zielen? Hebben jullie ze wel?’’, zei de blinde man toen hij na zijn muzikale optreden het woord kreeg.

Meneer Agnelli kreeg zijn diagnose op zijn twaalfde. Er werd geconstateerd dat hij op korte termijn in volledige blindheid zou verkeren. Hiervoor zag hij vage vormen, een beetje kleur en licht. Zijn moeder – destijds levend en wel – had veel te doen met haar zoon. Ze zag echter hoe sterk en intelligent hij was en voedde hem op met wijsheden. Op die manier wilde zij haar zoon het verlangen en de nieuwsgierigheid in het leven aanleren. 

Er wordt vaak gezegd dat met blindheid het gehoor versterkt wordt. Meneer Agnelli’s gehoor was uitmuntend en op zijn 55ste zou hij met trots aan iedereen zijn talent kunnen aankondigen; hij speelde namelijk 45 instrumenten. Maar de blinde man was eigenlijk erg bescheiden. 

De een vond dat hij cynisch, bitter en gemeen was. Weer een ander zou zeggen dat hij verstandig, eigenzinnig en gedisciplineerd was. 

Meneer Agnelli gaf muziekles op school in een arme buurt. Sandra, het hoofd van de school, zorgde voor een budget om kinderen met weinig geld de mogelijkheid te bieden om muzieklessen te volgen. De twee kenden elkaar al jaren en waren goed bevriend. 

Ondanks dat meneer Agnelli een baan aan als muziek docent had, verdiende hij weinig. Om toch beter rond te komen, speelde hij daarom af en toe muziek op straat. 

 ‘’Je krijgt trouwens een nieuwe leerling erbij: Gary’’, zei Sandra. ‘’Kan hij iets spelen?’’, vroeg de blinde man. ‘’Zijn alleenstaande moeder had het over viool’’, vervolgde Sandra. ‘’Hm…’’, zei meneer Agnelli bedachtzaam. 

‘’Kunnen we vandaag als een gezamenlijk orkest gaan spelen?’’, riepen de jongeren door de klas toen meneer Agnelli naar binnen kwam. Ondertussen kwam Gary naar binnen sluipen; de les was namelijk al begonnen. ‘’Jullie horen eerst geduld, respect voor elkaar en samenwerken te leren, zodoende niet door de klas blèren. 

Kom met een duidelijk en realistisch voorstel, wie weet luister ik dan wel naar jullie’’. Drie van de tien jongeren trokken gekke bekken naar meneer Agnelli. ‘’Jullie lijken net apen, volgens mij zitten jullie hier verkeerd’’, vervolgde meneer Agnelli scherp. De drie jongens schrokken en gingen direct met hun handen over elkaar zitten. Hoe weet hij dat ze gekke bekken trokken? Vroeg Gary zich af. ‘’Een hele goedemiddag naar jou toe, Gary’’, merkte de muziekleraar op. ‘’Dank u wel meneer’’. ‘’Gary speelt viool, net wat wij nodig hebben. Heet hem welkom en oefen het huiswerk stuk samen.’’

‘’Dus hebben jullie na zoveel tijd eindelijk een plan?”, vroeg meneer Agnelli grappend aan zijn klas. 

‘’Meneer Agnelli, MAESTRO! Wij hebben geoefend en we gaan optreden op straat tijdens het stadsfeest. Daarnaast gaan we het opnemen zodat we mee kunnen doen aan de muziekwedstrijd en daarmee kans kunnen maken op 50.000 euro!’’

‘’Geen video’s en geen wedstrijden! Denken jullie alleen aan de roem en poen? Muziek draait om connectie, esthetiek en ons universum en niet om dat chemische gedoe op TV.’’

‘’Maar meneer Agnelli, ik zou dit geld goed kunnen gebruiken!’’, riep iemand door de klas. ‘’En ik ook’’, zei de andere leerling. ‘’En u ook meneer Agnelli en eveneens deze school’’, zei Gary instemmend. 

De discussie bleef doorgaan. Later op de dag sprak de muziekleraar met Sandra. Op een gegeven moment haalde ze de koppige blinde man over om mee te doen aan de wedstrijd. Het zou volgens haar goed voor hem en essentieel voor de school zijn. 

Meneer Agnelli en zijn klas wonnen de muziekwedstrijd. Een optreden, met een blinde man aan het hoofd en zijn elf leerlingen. 

De daaropvolgende gebeurtenissen gingen razendsnel. Kranten, verschillende televisieshows en online media wilden allemaal de blinde man spreken. Meneer Agnelli werd een rage; iedereen was benieuwd naar zijn begaafdheid. 

De man in kwestie, vond maar niks van deze tumult. Het irriteerde hem zelfs. Echter, de welkome aandacht voor de school verminderde zijn ergernis. Het was het waard. 

De frustraties die hij dankzij de media voelde hadden vooral te maken met zijn principes. Meneer Agnelli veroordeelde hoe de zaken bij showbusiness eraan toe waren. Het ging alleen maar om geld. Mensen hun valkuilen of verdriet, die dan meer kijkcijfers zouden leveren. Stagiaires of personeel met een lagere functie werden respectloos behandeld. Roddels en fouten waren interessant. Terwijl de mooie betekenisvolle woorden of warmhartige handelingen eruit geknipt werden. Als de camera aangaat, komt er een dikke blije grijns op hun gezichten. Maar wanneer de camera uitgaat, valt het masker direct eraf. 

‘’Ik ga stoppen met al deze media. Na een maand wordt het me iets te veel’’, verkondigde de blinde man aan iedereen tijdens het gezamenlijke diner met zijn leerlingen en vrienden. ‘’Maar waarom?’’, ‘’Het gaat net zo goed!’’, en ‘’Weet u het zeker?’’, riep iedereen door elkaar heen. ‘’Lieve leerlingen, dankzij onze meneer Agnelli hebben jullie de prijs gewonnen. De roem die jullie hebben gekregen heeft veel goeds gedaan voor onze school. In de naam van het goede doel heeft jullie leraar zijn principes opgeofferd voor ons. Als hij dit meedeelt heeft hij al een besluit genomen en wij zouden hem hierin alleen maar moeten steunen.’’ ‘’Dankjewel, Sandra. Er staat nog een laatste optreden op de planning en aan het einde zal ik mijn keuze aan iedereen mededelen. Het geld dat ik heb gekregen ga ik trouwens over iedereen verdelen, jullie hebben er allemaal een deel van uitgemaakt en zullen daarom mede beloond worden.’’ De leerlingen vonden dit genereuze aanbod best ongemakkelijk en probeerden meneer Agnelli af te praten van zijn cadeau aan hen, maar merkten dat het geen nut had en bedankten hem.

‘’CUT’’, schreeuwde de programmaleidster tijdens de show. ‘’Wauw Agnelli, je hebt weer mooi gespeeld. Misschien moeten we jou voor de volgende keer wat op pimpen, andere kleren, nieuwe hairstyle… En volgende keer wat minder intens kijken naar het publiek. Zet een vette glimlach op en dan ben je gelijk wat leuker.’’ ‘’Mijn blik is niet intens, maar oprecht’’, snauwde Agnelli de programmaleidster af. ‘’Er zal daarnaast geen make-over komen. Dit is mijn laatste optreden en als je een beetje nog iets van een mens in je hebt zal je mij de kans geven om deze keuze live te delen.’’ Ze wilde met meneer Agnelli in discussie gaan, maar na haar eerdere ervaring met hem wist zij dat de blinde man al erg vastberaden was. ‘’Over vijf minuten, na de reclame, mag je iets zeggen. Je krijgt tien minuten max’’, zei de programmaleidster geïrriteerd. 

‘’Hoe gaat het met jullie zielen? Hebben jullie ze wel?’’, verkondigde vragend en onbeschroomd de blinde man aan zijn publiek. ‘’Na deze maand de overweldigende populariteit te hebben meegemaakt heb ik genoeg beleefd. Maar daar gaat het eigenlijk niet eens om. Het gaat om ons allemaal en de hele wereld! Waar zijn we mee bezig? Is tegenwoordig de hoeveelheid likes en kijkcijfers die je krijgt belangrijker dan je eigen waarde en welzijn? Het leven glipt voorbij terwijl jullie achter die schermen zitten en voordat er een besef komt, zijn de jaren al voorbij gevlogen’’, zei meneer Agnelli ernstig.  

Voor het eerst leek het alsof hij alles zag. ‘’Ik ben wellicht wel blind maar ik voel, ruik, proef en hoor nog steeds alles. Wanneer was het voor het laatst dat u naar het park ging, genoot van de frisse lucht van de bomen en de zonnestralen zag die lichtjes door de bladeren zag glinsteren? Of met uw ogen dicht in de regen stond en de druppels op uw gezicht voelde? Wanneer was het voor het laatst dat u uw familie, vrienden of buren vroeg hoe het daadwerkelijk met ze gaat en tijd met ze heeft doorgebracht? Een glimlach gedeeld met een vreemde? Opgestaan van uw zitplaats in het openbaar vervoer voor een hulpbehoeven? Of recent überhaupt iemand heeft geholpen? Onze gemeenschap versnipperd steeds verder en we worden steeds individueler en egoïstischer. We geven steeds minder om elkaar. Waar zijn de manieren en het belang van de zaken die er echt aan toe doen? Zoals begrip, respect, empathie, zorgzaamheid en de belangrijkste waarden van ons leven als vrede en liefde?’’

‘’Lieve mensen hoor en besef; het leven gaat snel voorbij. Dus doe goed, wees bewust en maak de juiste keuzes. Dit was mijn laatste optreden en bij deze beëindig ik alle samenwerkingen met de media. Zorg goed voor jezelf en elkaar!’’

Sandra stond achter de coulisse en merkte dat ze de blinde man moest helpen om het podium te verlaten. Ze liep naar hem toe en pakte hem bij de hand. Terwijl de twee vertrokken, brak er een daverend applaus uit. Sandra stopte en keek om. “Agnelli het hele publiek staat, merendeels in tranen, voor jou te juichen! Jouw toespraak heeft hen echt geraakt!’’, gaf Sandra heuglijk aan. ‘’Ik hoop maar dat het kwartje gevallen is.’’