Met volle kracht vooruit

Mijn pen schrijft vurig en vastberaden op het gouden briefpapier. Nog even, en dan is het zover. De uitnodigingen rollen over mijn bureau en scharen zich achter elkaar; allemaal hebben ze dezelfde boodschap: “We could all use a little bit of love, no matter the circumstances. Love deeply and hope fiercely, because what’s meant for you will find its way to you, no matter what.” Vandaag ga ik de uitnodigingen openbaar maken. Ik moet mensen waarschuwen dat hoop en liefde de mooiste, sterkste maar ook gevaarlijkste woorden zijn. Het moet nu, want vandaag is het mijn beurt om te spreken voor het grote maatschappelijke event. Wat maakt politiek mij nu uit? Machtsspelletjes kunnen ze overal spelen, maar mensen in hun waarde laten en liefhebben is eigenlijk wat de mensheid en maatschappij echt van ons verlangt. Maar hoe doen wij dit? Zijn wij niet verzeild geraakt in een verharde maatschappij waar er meer verdeling is dan saamhorigheid? Ach, wel nee. Zie je, wij zijn onszelf gaandeweg kwijtgeraakt. Het wordt tijd om mensen eens de spiegel voor te houden zodat ze hun vurigste wensen weer herinneren en waar kunnen maken.

Rosa’s gedichten en verhalen komen in verschillende talen en nemen je mee op een waanzinnig spannende zoektocht naar ware liefde, hoop en wanhoop, en ze ontrafelt de vurigste wens van de mens door hen een spiegel voor te houden. Haar verhalen en gedichten bulken van creativiteit en dansen recht in je ziel.

Filosofische gedichten

Gedicht #1 Wijze bijen

Het bewustzijn van bijen
zijn de gedachten van het heden
“Ik zit vol adviezen, ik ben steeds weer aan het uitdijen
maar niemand weet precies wie ik ben,
en word daarom vermeden.”

Ik voel me gevangen,
als een sieraad, in een donkere ziel verbannen
Ik schreeuw zo hard als ik kan:
“Ik wil hier weg bij deze tirannen!”

Blijf alsjeblieft bij mij, lieve bijen
want ook al heb ik geen hoop meer,
nooit meer wil ik terug gedijen
naar de tijd waarin ik vergat
dat het “verstand” al die tijd in mij zat.

Poem #1 Weeping bees start leaping

The consciousness of bees
are the thoughts of today
But how does it come? Please say.
“I advise many, then they just seize
but no one knows exactly who I am,
because the paranoid
do nothing with wisdom but avoid.”

I feel stuck and trapped
like a jewel, into a dark soul, fretted
From the top of my lungs I scream:
“I want to leave these tyrants, to escape this fever dream!”

Stay with me, dear bees, I beg you
because even though all my hope is lost,
never again would I want to go back
to my minds winter frost,
the time in which I forgot my soul song
dictating that the “knowingness” was within me, all along.

Poema #1 La conciencia de abejas

La conciencia de abejas
es el pensamiento de hoy.
“Estoy llena de consejos,
pero me evitan
como una acompleja
porque nadie sabe quién soy.”

Como una joya cautiva,
dentro el alma oscura
en voz alta grita
¡Me alejo de estos tiranos, ya!

Por favor, quédate conmigo mis abejas,
porque aún ya no tengo fe
nunca más quería volver
al tiempo que me olvidé
que ya tenía en mi un “sé”.

Gedicht #2 Mijn hartenpaleis

Witte duiven pronken in de lucht
‘t zijn net bewustzijnsvonkjes,
als sneeuwvlokjes zweven ze sierlijk, bijna een droomvlucht
Ze tonen ons de juiste levensfrequentie,
en daarmee de majestueuze meesterlijke geheimen en onze missie

Ik bewonder deze witte parels,
rustend in hun rode satijnen kussen
Ze ademen zachtjes zoals hun hartslag weerklinkt
Mij diepste gevoelens en vurige verlangens komen langzaam weer terug, ze zijn niet meer te blussen
Ik voel ze door heel m’n lichaam, met elke adem teug springt mijn hart open en ‘t blinkt
Mijn wonden helen plots, ‘t is zeer wonderbaarlijk

Diepe wonden uit het verleden hebben een stenen paleis rondom mijn hart heen gebouwd.
Ik wil mijn hart niet begrenzen,
en ik wil geen verbrande zwarte ziel hebben, voor geen goud.

Om de bitterheid van mijn tranen niet te proeven bouwde ik elke dag wat kunstwerken om mijzelf te beschermen.

Zittend op het balkon van mijn witte marmeren hartenpaleis, ferm maar kneedbaar als een zeegolf
Fluistert de wind zachtjes, lieflijk, rustig
dat mijn ziel spoedig niet meer alleen zal zijn, niet meer een tijdrovende wolf
want in het heelal zal mijn ziel verbroederen met andere energieën.

“Zodra de witte duiven wakker worden, zullen je ogen fonkelen zoals de ferme hartslag van een zonnebloem,
en je diepste verlangens en vurigste wensen zullen zich vrijmaken,
fluctuerend en ferm, zoals het schijnsel van het zonlicht
en het geluid van de duivenhartslagen zullen je genezen, mijn liefste.”

Plotseling herinner ik mij weer
dat ik een witte duif ben die rust op het rode satijnen kussen,
die mee deint op de wind,
die mijn eigen angsten kan sussen
en dat mijn eigen hartslagen
mijn witte marmeren hartenpaleis doorbreken, die mij bemind

Poema #2 Palacio de mi corazón

Palomas blancas están volando
Se mueven como chispas de consciencia,
como copos de nieve están flotando
Se nos muestran las buenas frecuencias,
y los secretos maravillosos de nuestra vida

Las estoy mirando, en las almohadas rojas se duermen
Suave, como son sus latidos del corazón
Mis sentimientos profundos lentamente se vuelven,
los oigo con todo mi cuerpo, más fuerte con cada respiración
y maravillosamente están curando todas mis heridas

Las heridas profundas del pasado
habían construido un palacio alrededor mi corazón.
No quería una frontera, o un ser quemado
y para no probar la amargura del rasgón,
quería unas obras para protegerme, cada día
Sentando en el balcón de mi palacio
blanco de mármol, tan maleable como una ola
El viento susurra suave, amable y despacio
que pronto mi alma ya no será sola
porque en la esfera mezclaré con las energías

“Cuando las palomas blancas se despierten,
tus ojos iluminan, como bate fuerte el corazón de un girasol
y tus sentimientos profundos se liberten,
fluctuante y fuerte, como brilla la luz del sol
y el sonido de los latidos de las palomas te curarán, amor mía.”

Y de repente me acuerdo
de que soy la paloma durmiendo
en la almohada roja, volando en el viento
que producen los latidos de mi corazón
que escapan del palacio de mármol.

Gedichten over verlies

Gedicht #1

Voor een kleine paradijsvogel was het tijd om naar huis te komen
en is daarom in zijn dromen
vredig naar het licht gevlogen
waar hij verwelkomd wordt onder duizenden hemelse ogen

Zijn veren blijven achter en dienen als inspirerende steunpilaren voor geliefden hier op aarden
Die vormen het levenspad van zijn nabestaanden

We gaan je missen lieve mens
Je moed, jouw kracht je inspiratie en liefde, zo onmetelijk ver,
Deze paradijsvogel was een zegen in ons leven
Hij rust nu vredig en is in zijn tropisch paradijs een mooie ster 💫

Gedicht #2

Genoten van een mooi leven
Veelvuldig aan anderen gegeven
Hand in hand gaan wij,
Stap voor stap,
Tot aan het einde nabij;
Dankjewel, pap

Want dankzij jou zien mijn ogen de mooiste dingen
en dansen op de Pasar Malam heerlijke oriëntaalse geuren mijn neus binnen
Dankzij jou brengen mijn voeten mij naar de verste betoverende oorden
en schrijven mijn handen diepgaande, lovende en vlijmscherpe woorden
Dankzij jou maakt mijn mond droeve en liefdevolle klanken
en brengen mijn benen mij naar de plaats waar ik jou kan danken

En daar, op die plek, waar tijd geen rol speelt,
het oneindige ongrijpbaar blijkt wat langzaam onze levenswonden heelt,
Waar slechts onze intentie telt en de taal van liefde geldt,
Daar houden dan een kumpulan en gaan we lekker makanan!
En dan … al