De Figurant

Introductie van het verhaal:
Het volgende stuk betreft het begin van het eerste hoofdstuk van het opkomende boek ‘’De Figurant’’. In het boek wordt je metgezel in de gedachtegang van Floris, de protagonist van het verhaal.

Floris worstelt met een bestaan gevuld met existentiële angsten. Zijn acteursbestaan komt maar niet van de grond, verder dan een figurantenrol weet hij niet te komen. Er ontwikkeld een angst in Floris dat hij deze rol nooit zal kunnen ontstijgen. Op een dag ontwaakt Floris in een wereld waarin zijn rol als figurant veranderd is naar de werkelijkheid; geen mens herkent hem nog. Geleid door de geest van zijn overleden zuster baant hij zich een weg richting waarheid in deze nieuwe wereld. Op weg naar het ouderlijk huis waarin de geheimen van zijn diepste ik liggen.

De Figurant (Gedeelte van het werk)
Dit was het moment dat Floris zich realiseerde dat er maar weinig verschil zat tussen een filmset en de wereld die daarbuiten lag. De scene die zojuist geschoten was bevond zich in een aftandse loods, wat in het verleden diende als opslagplek voor een palletbedrijf waarvan de tijd zich liet kenmerken door de souvenirs die er lagen in de vorm van zaagsel en houtsplinters. De set was aangekleed om een wandeling in een straat te illustreren, een moment opname uit een gefabriceerd leven. Green screens werden toegepast om geld te besparen zodat talloze locaties nagebootst konden worden.

Spinnenwebben versierden TL buizen die allang niet meer werkten, terwijl grote lichtbakens losgelaten werden op de scene die zich voor de cameralens afspeelde. De scene liet een fragment zien waaraan de kijker zich kon relateren, lachende gezichten die vriendelijke met elkaar converseerden, een collage van menselijke vreugd. Voor Floris was dit niet representatief voor de werkelijkheid waarin mensen leefden. De werkelijkheid liet de wereld onderverdelen in mensen die gedoemd waren om te creperen in de sluimer van de schaduwen, afwachtend als een spin in haar web tot het moment dat het voedsel zich aandiende. Ook kende de spin het voordeel dat ze zich geen gedachten maakte in de momenten dat ze wachtte. Het instinct was de drijfveer van haar handelen. Floris schaarde zichzelf aan deze kant van de onderverdeling. Hij zag hoe de mensen aan de andere kant van het spectrum overladen waren met succes, vaak voortkomende uit een drie-eenheid aan eigenschappen. Ze waren aantrekkelijk als een model, welbespraakt als een verkoper, en charismatisch als een rechtvaardig leider. Hoe ze aan deze eigenschappen gekomen waren was Floris een raadsel. ‘’Waarom kon het universum bij de conceptie van een kind niet altijd een zes gooien?’’.

Floris griste een pakje Unlucky Strike uit zijn jaszak, waarna hij een uitgeviste sigaret naar zijn lippen bracht. Leunend tegen de buitenwand van de loods liet hij zijn ogen vallen op de sterrenhemel. Na het schieten van de scene had de nacht alweer haar intrede gemaakt. De wachttijden waren lang en tergend, met name voor de korte rol die je als figurant te vervullen had. In een tijdsbestek van drie uren waren er slechts enkele shots geschoten. Alles moest naar behoren zijn van de regisseur. Voor Floris maakte het weinig uit. Het werk diende enkel als een manier om financieel het hoofd boven water te houden. Als dat zo’n tijdsbesteding vroeg, voor zo’n miniem aandeel in het geheel, dan zij het maar zo. ‘’Ah Floris, ik dacht dat je nou eindelijk eens die kankerstokjes zou laten liggen’’ grapte Rienk. ‘’Ik kan mij niet herinneren dat ik maar een woord gerept heb over stoppen’’. ‘’Dat moge zo zijn, maar het zou je goed doen om te minderen. Je weet toch dat de stoommachines toebehoren aan een tijdsperiode die al lang gepasseerd is?’’ passte Rienk terug. Floris grinnikte waarna hij de sigaret uitdrukte tegen de buitenwand van de loods. Het afstompsel deponeerde hij in de afvalbak die zich naast hem bevond. Rienk ging hoofdschuddend verder; ‘’beangstigen de plaatjes die ze plakken op de pakjes je niet?’’.

Floris zuchtte inwendig. Rienk stond erom bekend om te openen met humor om vervolgens een schuldoverplaatsing te bewerkstellingen, je moest de consequenties wel onder ogen zien! Alsof het corpulente lichaam van Rienk niet het testament was van de kant en klaar maaltijden die hij dagelijks tot zich nam. Naast de continuerende herinneringen van Rienk was ook de overheid drukdoende om hem met zijn neus op de feiten te drukken. In het plan om het roken zo onaantrekkelijk mogelijk te maken werden alle merknamen van sigaretten omgetoverd naar een minder aantrekkelijke variant. Zo veranderde Lucky Strike, het favoriete merk van Floris, naar Unlucky Strike. Van het eerste woord in de nieuwe naam had Floris zijn levens mantra gemaakt.

‘’De afbeeldingen die op de pakjes geplakt zijn kennen in vele gevallen geen enkele relatie met het roken.’’ Zei Floris terwijl hij op zijn horloge keek. Het was tijd om naar binnen te gaan. Het was tijd voor zijn vijftien seconden van roem. Rienk probeerde alle tegenhangers te werpen waar Floris al jaren bekend mee was. In Floris zijn perspectief was het maken van gezondheidskeuzes een ‘’pick your poison’’. Het pijnpunt met de ongezonde keuzes zat hem in het verslavingsaspect. Het was lastig om jezelf sporadisch te vergiftigen, het liefst lag je verbonden aan een infuus waardoor het verslavende stofje direct aan je bloedbaan toegediend werd. Floris moest denken aan zijn vader, de man die een infuusrelatie had met alcohol. De fles stond vaker aan zijn lippen dan welk andere drinkbare substantie ook maar. De gedachten aan een blauwe ruimte kwamen bij Floris op. De blauwe ruimte waar hij vele middagen spendeerde, in het huis van zijn beste schoolvriend van die tijd. Ze speelden er vaak legertje met de legerpoppetjes die zijn vriend voor zijn verjaardag gekregen had. Een spel wat voor Floris verboden was. Het oorlogsthema was niet de reden geweest van het verbod, iets wat de vader van de vriend verwachtte, en ook naar gehandeld had. Voortaan zouden er geen oorlogsspellen meer gespeeld worden. Dat er wel gespeeld werd met ander speelgoed liet Floris achterwegen. Vader hoefde hier niet van op de hoogte te zijn. Het was een race tegen de klok om iedere keer het speelgoed tijdig op te bergen. Wanneer vader langskwam zat Floris te lezen uit boeken die niet door hem gekozen waren. Dit gebeurde terwijl het vriendje ontzet keek, zich afvragende waarom het spel zo abrupt beëindigd was. Floris was expressief in spel, verhaallijnen wist hij zo uit zijn mouw te schudden. Zijn speelgenoten namen graag deel in zijn fantasiewereld. Hierin school voor vader een angst, een angst voor de ontplooiing van het individu. Een angst dat er iets in Floris schuilging wat hij niet in toom kon houden. Er moest gekneed worden wanneer de klei nog vormloos was.