De geboorte van een sterren mama

Het verlies van een dierbare is de zwaarste klap die je van de een op andere dag te verwerken kan krijgen. Zo begeef je je in elkaars bestaan en zo heb je geen andere keuze om de ander te laten gaan.
Wat het lijden in dit verhaal nog ondraaglijker maakt, is het besef dat ik je eigenlijk alleen maar ken in mijn gedachten. Een versie die ik zelf gecreëerd heb. Met kenmerken en eigenschappen waarvan ik nooit zou weten of die jou wel echt beschrijven.

Mijn verhaal gaat over loslaten voordat er een begin is. Het bevat een voor en een na, maar het tussengedeelte blijft leeg. Daar ben ik van bestolen op de dag dat jouw hart het begaf.
Op 3 mei 2024 begaf ik mij nietsvermoedend naar het ziekenhuis. Een dag als geen ander, met niet meer op de planning dan een reguliere controle. Even spieken bij mijn kleine wonder. Ik was inmiddels 28 weken zwanger en stilletjes aan het aftellen naar het einde.

Anderhalf jaar daarvoor was ik voor het eerst mama geworden van mijn zoon Kay. Een enorm cadeau waardoor mijn leven in één klap in een stroomversnelling terecht kwam. Samen met mijn vriend genoot ik tot die tijd nog altijd van een Mediterraanse levensstijl onder de Maltese zon.

Vijf maanden zwanger was ik, toen ik in juli 2022 – zo goed als zeker van mijn zaak – voor het eerst in vijf jaar definitief voet op Nederlandse bodem zette. Het zou een begin worden van een intense periode die zich onderscheidt door middel van een lach en een traan.

Terug naar 3 mei waar ik mij voorafgaand aan de controle nog even waag aan een telefonische discussie over kraamzorg. Nooit doorhebbend dat jouw secondes op deze wereld aan het wegtikken zijn. En we niet heel lang hierna zullen concluderen dat kraamzorg voor ons niet meer van toepassing is.

Wanneer de gynaecoloog mij komt halen maken we lopend naar de behandelkamer alvast een praatje. Eerder die middag heb ik mij al gemeld op een ander deel van de afdeling om mijn bloeddruk te meten. De arts mompelde toen iets van te hoge waarde waar hij mij medicatie voor wilde voorschrijven. Ik sloeg er geen acht op, hij zou dit vast het beste weten.

Aangekomen bij de behandelkamer stond er een derde persoon ons op te wachten. Ze stelde zich voor als Lisa, een gynaecologe in opleiding. Ik schudde haar de hand, nog nietsvermoedend van de onschatbare waarde die zij later die middag zou worden.

Eenmaal in de kamer schoven we zoals gewoonlijk aan het bureau van de gynaecoloog. Hij stelde mij het vaste rijtje vragen, die ik veelal rustig knikkend met mijn hoofd bevestigde. Voelde ik de kleine goed bewegen? Voelde ik me goed? Had ik last van vruchtwaterverlies?

Even viel het stil. Ik zweeg en dartelde een klein rondje met mijn ogen door de kamer. Waarop ik vervolgens aangaf wel het idee te hebben dat ik last had van urineverlies. Maar – zo voegde ik er snel aan toe – hier was ik gezien de ervaringen in mijn vorige zwangerschap niet ongerust over.

Ik zag de gynaecoloog mee knikken en even kort oogcontact maken met zijn collega. Alsof er iets in de kamer hem het lot van mij en mijn baby toefluisterde, antwoordde hij – nog zonder verder onderzoek te hebben verricht – dat hij vermoedde dat mijn vliezen wel eens gebroken konden zijn.

Om zijn vermoeden te bevestigen vroeg hij mij plaats te nemen op de behandeltafel waar hij een echo van mijn buik wilde maken. In lichte verbijstering ging ik liggen, pas enkele seconden later doorhebbende dat Lisa inmiddels mijn hand vasthield. Wat er gebeurde er nou eigenlijk?

Het voelde als een harde klap terug in de rauwe werkelijkheid toen ik de inmiddels ernstige blik in de ogen van mijn arts ving. Het spijt me, fluisterde hij mij toe, je vliezen zijn echt gebroken. Je moet worden opgenomen.
Shock noemen ze het. Het enige dat ik mij herinner van dat moment was de zoute smaak van mijn tranen. De donkere, verstikkende lucht die zich om mij heen pakte en langzaam al mijn zintuigen aan banden legde. Even kwam er helemaal niks meer binnen.

Er was geen tijd om dit nieuws te verwerken. Het ging nu om mijn baby. Het mannetje waar ik zoveel van was gaan houden, bleek ineens een tikkende tijdbom te zijn. Terwijl ik – inmiddels neergezet in een rolstoel – naar een andere afdeling werd gebracht, probeerde ik zonder al te veel succes mijn familie te bereiken.

Mijn vriend was aan het werk, terwijl hij thuis op onze oudste zoon paste. Mijn ouders, die overigens ook niet om de hoek wonen, waren telefonisch onbereikbaar. De paniek sloeg nu echt toe. Ik wilde dit niet en al zeker niet alleen. Een tiental pogingen verder lukte het eindelijk om mijn broer te bereiken. Al had hij op dat moment ook geen idee waar onze ouders uithingen, hij zou in ieder geval proberen om zo snel mogelijk met ze in contact te komen.

Inmiddels was ik alweer op een andere kamer waar ik tussen de belpogingen door de een na de andere vraag op mij kreeg afgevuurd. Hoe lang verloor al vruchtwater? Had ik iets van weeën activiteit gevoeld? Had ik een klap op mijn buik gehad?

Alles schreeuwde in mij nee. Nee, nee, nee. Als ik iets had gemerkt dan had ik toch niet tot een controle in het ziekenhuis gewacht om te horen dat het foute boel was?

Terwijl een andere arts mij verder onderzocht begon het besef in te dalen dat ik het ziekenhuis niet meer zou verlaten zoals ik hier eerder vandaag was aangekomen. De arts informeerde dat ik vandaag nog overgeplaatst zou moeten worden naar het LUMC in Leiden. Waar mijn baby waarschijnlijk gehaald moest worden met een spoedkeizersnee. Dit vormde het breekpunt waarop ik huilend mijn vriend op belde. Hij moest nu echt komen.

Er bleek geen tijd te verliezen, dus ook geen tijd om te wachten. Bloedprikken, urineonderzoek gevolgd door een CTG. Waar de artsen tot aan de komst van de ambulance, mijn hartslag en die van mijn baby moesten monitoren.

Het duurde gelukkig niet lang voordat mijn vriend zich meldde op de afdeling. Tot mijn grote geluk, was het niet mijn vriend maar het gebrabbel van mijn oudste kletskous die hun aanwezigheid op de gang bekend maakte. Tussen al mijn tranen door, mocht ik Kay even in mijn armen sluiten. Wat was ik dankbaar om hem bij me te hebben. Tegelijk dacht ik: dit is geen plek voor een mannetje van 1.5.

Alsof de timing niet beter kon, kwam Lisa bij mijn bed. Ze vroeg me hoe het ging en richtte haar aandacht op onze zoon. Met een trotse lach op mijn gezicht vertelde ik haar dat hij hier was geboren, even proberend om de realiteit te onderdrukken. Ik kreeg een lach van Lisa terug, waarop zij aanbood om Kay even onder haar hoede te nemen. Dankbaar knikte ik toe.

Daarna richtte ik mij voor het eerst duidelijk tot mijn vriend. Er was iets goeds fout, dat voelden we inmiddels allebei. Maar strijdbaar zouden we vechten voor het leven van onze zoon.
Enige tijd later liet de arts ons weten dat de ambulance was gearriveerd. Het hartfilmpje van ons ongeboren kindje zag er niet goed uit, hoorden we. Terwijl de ambulancebroeders binnen kwamen rijden met de brancard wenste de arts me sterkte.

Aangekomen in Leiden bleek de situatie nog complexer dan gedacht. Om medische redenen werd er gekozen om spoedkeizersnede uit te stellen. Helaas zullen we nooit weten wat dat andere scenario voor ons had kunnen betekenen. In de ochtend van 5 mei 2024 begaf het hartje van mijn baby zich. Waarna ik op 7 mei mijn prachtige zoon Senna in liefdevolle vrede, stil, op de wereld gezet heb.

Een wereld waar hij dan al niet fysiek, maar voor mij altijd onderdeel van uitmaakt. Een abrupt einde van mijn zwangerschap. Het verhaal van mijn dierbare zoon, die voor altijd zijn afdruk op de wereld achterlaat.