Een dak boven je hoofd is nog geen thuis.

Hoge zware donkere deuren sluiten met een doffe klap de uitweg naar vrijheid. Voor hoelang wist Jackie niet, maar dat ze het nu echt te bont had gemaakt, dat was wel duidelijk. Zo ongeveer tweeënhalf uur geleden was ze thuis opgehaald, ze lag nog te slapen maar vanaf het moment dat ze van haar bed gelicht werd door een politieagent ging alles heel snel. Met het slaap in haar ogen werd ze vanaf het politiebureau in een justitiebusje gezet en sindsdien zijn ze voor haar gevoel eindeloos gaan rijden. Waarheen wist ze niet en een zenuwachtig, onzeker maar vooral angstig gevoel bekroop haar. Het busje waarin ze werd vervoerd was nou ook niet echt gezellig. Het was een busje met daarin drie cellen van ongeveer een vierkante meter. Het metalen bankje waarop ze zat was koud. Ze had graag haar ogen even willen sluiten maar het was er niet bepaald comfortabel, dus even slapen, lukte haar niet.

Er schoot van alles door haar hoofd. Vooral het feit dat ze niet wist waar ze aan toe was, maakte haar gefrustreerd. Het liefst zou ze willen schreeuwen en slaan op de ramen. Dat was zinloos want zij kon wel naar buiten kijken maar vanaf buiten kon niemand naar binnen kijken. En als iemand ook maar iets zou horen, dan hadden ze eerder geweken dan gekeken. Dus daar was ze, vanuit een kil busje stond ze nu tussen vier kille muren. Ze werd begeleid door maar liefst drie bewakers en alsof drie paar ogen nog niet genoeg waren, stonden er binnen ook nog twee te wachten. Een echt gezellig welkom was het niet, maar deze twee bewakers binnen waren tenminste vrouwen en dat stelde Jackie al wat meer op haar gemak. Voor zover dat mogelijk was, want de ruimte waar ze binnenkwam was ongeveer net zo ongezellig als het busje dat haar daar gebracht had.

Op de deur bij binnenkomst stond BAD.  Het leek haar sterk dat ze haar naar een zwembad hadden gereden. Het zou in ieder geval het best bewaakte bad zijn waar ze ooit was geweest. Eenmaal binnen werd haar uitgelegd dat BAD een afkorting was voor Binnenkomst Afdeling Delinquenten.  Wat haar nog steeds niet zoveel zei. Ze vertelden haar dat ze terecht was gekomen in een justitiële jeugdinrichting oftewel een jeugdgevangenis. Pardon, een wat!?  Een jeugdgevangenis, wat moest ze hier, hoe hadden haar ouders dit kunnen laten gebeuren? Ze was misschien een opstandige puber, maar toch geen crimineel? Dit was geen plek voor kinderen.  Ze zou nu moeten genieten van schoolfeestjes, haar eerste vriendje, alles ontdekken met haar vriendinnen. 

Ze was immers pas twaalf, over tweeëntwintig dagen zou ze dertien worden. Deze plek veranderde alles. Op dat moment besefte ze nog niet dat haar middelbare school ingeruild zou worden voor een interne school en in plaats van schoolfeestjes mocht ze elk weekend naar de Soos waar ze één glaasje cola en een schaars bakje chips kreeg. Haar eerste vriendje zou een jongen worden vanuit de gevangenis waarmee ze niet meer contact had dan twee brieven per maand en haar vriendinnen werden ingeruild voor medegevangenen. Ze kon er niet meer omheen, en ze had ook niet het idee dat ze zich hier nog onderuit kon lullen. Dus liet ze het maar op zich afkomen.

Eenmaal door het detectiepoortje gelopen kwam ze aan bij de balie van het BAD. Achter de balie zag ze een hoop vuilniszakken liggen, eromheen stonden grote stellingen met daarin tassen, koffers maar ook etenswaren en verzorgingsproducten. Echt veel tijd om alles goed in zich op te nemen had ze niet. Er werden meteen een aantal papieren onder haar neus geschoven ter controle. Of ze het even wilde doornemen en ondertekenen. Liever niet, maar ze had niet het idee dat ze veel keuze had. Vervolgens werden enkele vuilniszakken op de balie gelegd waar haar eigen kleding uitrolde. Hoe dat hier was beland, was haar een raadsel. Ineens herinnerde ze zich dat ze deze zakken afgelopen weekend bij haar thuis had zien staan waarbij ze zich afvroeg waar ze voor bedoeld waren. Het waren een stuk of vijf zakken waaruit ze de conclusie trok dat ze nog wel een tijdje zou moeten blijven logeren in de gevangenis. Ze mocht maar een beperkt aantal kledingstukken uitzoeken. Iedereen in de gevangenis had hetzelfde aantal kledingstukken zodat er geen onderscheid gemaakt kon worden. Toch gebeurde dit wel, want als je zelf niet genoeg kleding bij je had, kreeg je kleding van de inrichting en dat was niet bepaald high fashion. Nadat ze haar kleding had uitgezocht en daarnaast van de inrichting de benodigde verzorgingsproducten had gekregen, dacht ze dat tot zover de controle wel achter de rug was. Niets was minder waar. Vanuit het BAD werd ze naar een soort badkamer begeleid. Het was een kille en vooral koude ruimte en het was haar niet meteen duidelijk wat er precies van haar verwacht werd. Ze zag een douchecabine.  Een grote behoefte aan warmte en ontspanning na alle onverwachte indrukken in een hele korte tijd overvielen haar. Afwachtend keek ze naar de bewakers, kon iemand haar vertellen wat de bedoeling was? Alsof haar gedachten gelezen werden begon een van de bewakers voorzichtig uit te leggen wat de bedoeling was. Op dat moment zakte de grond onder haar voeten vandaan, ze moest zich uitkleden voor twee onbekende mensen waarvan ze hun naam niet eens had onthouden.

Dit was een visitatie: een standaard protocol bij binnenkomst. Met het schaamrood op haar wangen kleedde ze zich langzaam uit. Bij elk kledingstuk dat ze uittrok voelde ze een deel van haar eigenwaarde van zich afglijden. En alsof dat alles nog niet ongemakkelijk genoeg was, werd haar verzocht om zich om te draaien en drie keer door haar knieën te bukken om er zeker van te zijn dat ze nergens iets verstopt zou hebben. Ze voelde zich vies en bekeken. Wat zou ze in godsnaam moeten verstoppen, een breekijzer? Ze wist notabene niet eens dat ze hier terecht zou komen. Nadat ze ook nog haar urine had moeten opvangen in een potje, mocht ze eindelijk die warme douche nemen waar ze zo naar verlangde.

Eenmaal aangekleed, vertrok ze met een van de bewakers vanuit het BAD richting de afdeling waar ze de komende tijd zou gaan verblijven. Samen liepen ze door een lange gang, om haar heen zag ze detectiepoortjes, nog meer bewakers en deuren van verschillende afdelingen. Hier en daar stonden er wat jongeren voor de ramen te kijken, het maakte haar ongemakkelijk.  Alsof ze een aapje was in de dierentuin. Na deze walk of shame stopte ze bij afdeling F. Zenuwachtig wachtte ze tot de bewaker de deur had opengemaakt om vervolgens een ruimte met een hoop gekakel binnen te lopen. Eenmaal binnen viel het helemaal stil. Ze durfde maar half om zich heen te kijken maar voelde alle ogen op haar gericht. Er was nog maar weinig over van die opstandige puber met die grote bek. Ze was nu nog maar een heel klein meisje en als er überhaupt al geluid uit haar mond had gekomen dan had het geklonken als een doodgeknepen kuiken. Een vriendelijk ogende vrouw kwam op haar afgelopen, ´Hi Jackie, mijn naam is Jolanda. Welkom op groep F, dit zal de komende tijd jouw thuis gaan worden´ Thuis? Noemde ze deze betonnen blokkendoos een thuis? Het had misschien een dak, maar thuis voelde ze zich hier zeker niet. Ze hadden het hier en daar gezellig proberen te maken met wat plantjes en schilderijtjes. Net toen ze de ruimte een beetje in zich opgenomen had, kwam er een meisje op haar afgelopen. Met een Haags accent begroette het meisje haar ‘Ik ben Robin, ik wens je veel succes, dat zal je nodig hebben’ Zo’n opbeurende openingszin was net wat ze nodig had. Dit moest het haantje van de groep wel zijn want de rest zat afwachtend te kijken naar Jackie haar reactie en verder stelde ook niemand zich voor.

Jolanda onderbrak de kennismaking: ‘de rest van de meiden zal je op een later moment leren kennen, ik zal je naar je kamer begeleiden zodat je daar alles even kunt laten bezinken’ Eenmaal aangekomen bij een zware metalen deur met daarin zo’n luikje wat ze enkel in films gezien had, besefte ze dat het woord kamer beter vervangen kon worden voor het woord cel. Want dat was wat het was, smalle ramen met daarvoor een lucht rooster. Haar meubels zaten vast aan de grond en de metalen wc maakte het feestje helemaal compleet. Ze plofte neer op haar bed, bekeek de koude, lege en kale ruimte. Dit was geen thuis, deze ruimte miste warmte, deze ruimte miste liefde.

En Jackie, die miste thuis.