Je moet er maar mee leren leven.

Jaren van dokters, eindeloze onderzoeken en geen antwoorden. En dit was het? De arts keek me aan, alsof ze zojuist een onbelangrijk feit had gedeeld. Die woorden bleven maar door mijn hoofd spoken.

Ik friemel aan mijn vingers terwijl ik naar de vloer staar. Wanneer had ik voor het laatst geen pijn gevoeld? Mijn lichaam voelt alsof ik in het lichaam van een bejaarde zit. Elke stap is een strijd, elke spier voelt strak en pijnlijk. Maar ja, volgens vreemden overdrijf ik.

“Het zit tussen je oren,” zeggen ze.
Zelfs mijn vrienden geloven me niet.

Soms wil ik schreeuwen of gewoon huilen. Maar daar, in de steriele dokterskamer doe ik wat ik altijd doe: knikken, glimlachen, beleefd blijven. Ik slik alles in, want wat heeft het voor zin? Maar thuis, zodra de deur achter me dichtslaat, barst het los. Alle woede en machteloosheid komt eruit. Een kussen vliegt door de kamer. Mijn stem snijdt door de lucht. Waarom luisteren ze niet?! Ik schreeuw harder dan ik ooit heb durven doen, tot mijn stem hapert en mijn keel brandt. Mijn handen trillen als ik willekeurig dingen van tafel veeg. Het helpt niet, niets helpt.

Met een doffe klap beland ik op de grond, kapot. De stilte is zo intens dat het voelt alsof de muren dichterbij komen. Tranen branden achter mijn ogen en ik laat ze gaan. De wereld drukt op mijn borst; ik krijg geen adem meer.

Mijn telefoon trilt. Het verslag. Mijn ogen scannen de tekst, totdat ik bij één zin blijf hangen: Cliënt is te beleefd. Mijn adem stokt. Moet ik nu lachen of huilen? Beleefd? Serieus? De rommel om me heen lijkt de ironie alleen maar groter te maken.

Je moet er maar mee leren leven.

Het klinkt zo simpel. Maar hoe leef je met een lichaam dat voelt als een gevangenis? Hoe leer je accepteren dat de pijn, de eenzaamheid, de frustratie nooit helemaal zullen verdwijnen? Niemand vertelt je hoe dat moet. Ik verdrink langzaam en niemand die het merkt.