"Mama is dood"
Dit verhaal is gebaseerd op de realiteit en emoties van de eerste dagen na de dood van Demi haar moeder in 2021.
“Mama is dood.” Verder dan die ene zin kwam ik niet. Ik keek naar de blauwe balpen in mijn rechterhand. En vervolgens naar mijn opengeslagen dagboek, met de tientallen lijntjes op de pagina’s, die mij leken uit te nodigen om ze te beschrijven. Ik las de zin wel honderd keer opnieuw. Ik kon lezen wat er stond. Ik wist wat de situatie inhield. Ik kon voelen wat het zou moeten betekenen. Maar de emoties die erbij hoorden waren ver te zoeken. Die zaten verstopt, ergens onder de dekens van mijn oude, vertrouwde bed en ik was niet van plan ze daaronder vandaan te laten komen. Want ik wist dat als ze ook maar met één vinger boven die dekens uit zouden komen ze de hele kamer zouden bedekken.
Ze zouden alle muren besmeuren met hun sombere kleuren. Ze zouden de volledige vloer bedekken met hun zoute tranen. Ze zouden het plafond op mij af laten komen met hun pijnlijke besef. De emoties wisten niet hoe ze zich moesten inhouden. Hoe ze de controle moesten houden over zichzelf. Hoe ze ervoor konden zorgen dat ze zich niet zouden verliezen in de realiteit. Maar ik wist dat wel. Ik wist dat als ik al die emoties boven de dekens zou laten komen, ik erin zou verdrinken. Daarom schreef ik in dit nieuwe dagboek, over de start van deze nieuwe realiteit, onder die warme dekens op mijn oude, vertrouwde bed.
“Mama is dood. En ik ben nog steeds ziek. Wat nu?” was het volgende dat ik op papier kreeg. De nieuwe realiteit was niet alleen dat ik op jonge leeftijd zonder mijn mama door moest, maar ook dat ik als chronisch zieke jongere zonder mijn steun en toeverlaat door moest. Mijn hele leven was zij degene die mij verzorgde. Die mijn schouder was als ik huilend het leven met deze pijn en vermoeidheid niet meer zag zitten. Die mij overeind hield als het lopen niet meer ging. Die mij liet lachen op de momenten dat ik dat zelf niet meer kon. En die in mij geloofde terwijl de rest van mijn omgeving de hoop al had opgegeven. Hier over nadenken deed pas echt pijn. Dat ik de rest van mijn leven door zal moeten brengen zonder die ene persoon die er als enige altijd voor mij geweest is.
En ja hoor daar kwamen ze, de emoties. Één voor één glipten ze onder de warme dekens vandaan. Ik probeerde ze nog terug te trekken, ze te vangen met mijn handen, ze vast te ketenen aan het bed, maar het gevecht werd te zwaar en al snel gaf ik de strijd op en liet ik ze los. Als een orkaan, zo eentje die alles verwoest dat op zijn pad komt, trokken de emoties door mijn kamer. Hun snikken sloegen de spiegel kapot. Hun gekrijs krabde het behang van de muren. Hun wanhoop stortte zich uit over de vloer. Daar lag ik dan, snikkend en alleen, in het midden van mijn kamer. Ver weg van mijn oude, vertrouwde bed op het kille, koude laminaat.
Heel eventjes voelde het alsof ik ook zou sterven. Sterven van de pijn, van het verdriet, van de angst of misschien wel van alles tegelijk. Het was te veel. Al die emoties die zo veilig waren weggestopt, overmanden me. Alsof ze mij wilden straffen voor het feit dat ik ze zolang verborgen had gehouden voor de wereld om hen heen. Ik voelde de duisternis dichterbij kruipen, het greep me bij mijn keel tot ik bijna geen lucht meer kreeg. Tot ik plotseling een zachte hand op mijn schouder voelde. De duisternis liet mijn keel los en loste zich vrijwel meteen op in het luchtledige. Ik draaide me om en keek in twee liefkozende ogen. Ogen die ik al mijn hele leven kende. Ogen die leken op die van mijn mama.
“Lieverd, ik ben er voor je. Ik heb beloofd aan je moeder voor je te zorgen nu, en ik ben van plan mij aan die belofte te houden.” Mijn oma plukte mij van de vloer, ging zitten op mijn oude, vertrouwde bed en trok mij dicht tegen zich aan. “Laat die emoties maar gaan. Ze mogen er zijn. Je moeder is trots op je, dat weet ik zeker.”, fluisterde mijn oma zachtjes in mijn linkeroor. Een kleine glimlach brak door op mijn met tranen bedekte gezicht. Mijn hart gloeide bij de gedachte dat mama ergens meekeek en trots op me was. Mijn ogen begonnen te stralen en vulden zich met kracht. De kracht van de powervrouw die mijn mama was. Die mijn oma is. En die ik ga worden.
Ik rechtte mijn rug, veegde mijn tranen uit mijn ogen, snoot het snot uit mijn neus, en keek mijn oma aan, recht in die liefkozende ogen van haar. “Dankjewel oma. Ik kan dit. Ik heb haar genen. Ik heb jouw genen. En wij zijn sterk.”, zei ik trots. Mijn oma gaf me een tedere kus op mijn linkerwang, stond op en liep mijn kamer uit. Ik bleef op mijn oude, vertrouwde bed zitten, deze keer boven de dekens, en pakte mijn dagboek er weer bij. Deze laatste keer schreef ik: “Mama is dood. En hoeveel pijn het ook doet, ik weet dat ze grootse dromen voor mij had. Ze had gewild dat ik zou genieten van het leven. En dat is wat ik ga doen. Ik ga haar trots maken, want ik ben sterk. Emotioneel, maar sterk.”
Ik sloot het dagboek, legde het onder mijn kussen en keek met een diepe zucht om me heen. De muren waren helder wit. De vloer was een mooi, diepbruin laminaat. Aan het plafond hing een gezellige lamp met wel tientallen kleurtjes. Nu de emoties vrij konden bewegen maakten ze de kamer helemaal niet somber, ze maakten hem juist vrolijker. De emoties zorgden ervoor dat de kamer veilig begon te voelen. Als een plek waar alle emoties, blij en verdrietig, liefde en pijn, gezien en gehoord zouden worden. En ik besloot dat dit was wat er vanaf nu altijd zou gebeuren in deze kamer. Deze kamer zou voor altijd een plek zijn waar mama zou worden herdacht en waar alle emoties nooit meer zouden worden weggestopt, maar voor altijd vrij zouden kunnen dansen.
