Ongehoord noodsignaal

Het geronk van de motor klonk hard door de aluminium  cockpit. De drie passagiers werden met een enorme kracht hun  stoel in gedrukt, waarna de raket met veel geschud de lucht in  ging. Binnen een half uur hadden ze de dampkring bereikt en  waren ze in de ruimte op weg naar Mars. Na twee jaar intensief  te hebben getraind was de dag gekomen, Chloe van der Ven  zou vertrekken naar mars. Chloe was één van de beste  traumachirurgen op aarde en samen met twee andere  specialisten was ze uitgekozen om te komen werken op de  nieuwe Mars basis. Het schip had zichzelf gestabiliseerd  waarna Chloe de druk op haar borst voelde afnemen. Chloe  kon nu goed om zich heen kijken, ze zaten met zijn drieën in  een krappe cockpit dat van onder tot boven was omringt door  het besturingssysteem van de MarsB. 

De melodieuze stem van Naomi Hina kwam haar kant op. Zij  was één van de 20 botanica die hadden geholpen met het  maken van het ecosysteem op Mars. 

Naomi deed haar helm af, en zette haar bril terug op haar neus,  naast haar zat Ajax Lessen rustig tegen het grondteam te  praten, terwijl hij praatte gingen zijn handen automatisch over  de schakelaars van het systeem. Het schip was tot rust  gekomen, het harde geronk van de motoren was nu  overgegaan in zacht geratel. Uren verstreken terwijl het schip  gestaag vooruit ging, Ajax had zich terug getrokken, dus waren  de twee dames alleen. Chloe kwam met haar korte postuur  nauwelijks bij de schakelaars boven haar hoofd dus koos zij  ervoor om de coördinaten te controleren. Ze zat nu te turen  naar het scherm, alles leek te kloppen maar waarom kon ze  dan niet weg kijken, er ontstond een knoop in haar maag die  strakker kwam te staan toen ze langzaam over het scherm  ging, haar ogen vielen stil op de breedtegraad waar een  nummer ontbrak. Ze draaide zich om en tikte haar collega op  haar schouders, “ Naomi?”, het kwam er trillend en bijna  onhoorbaar uit maar Naomi draaide zich om, “ Chloe is alles 

goed met je, je ziet er bleek uit?” “ het zijn de coördinaten, er  ontbreekt een cijfer” Haar gezichtsuitdrukking veranderde niet,  maar toch zweefde naar het scherm. Ze bekeek het scherm  aandachtig, toen haar stem scherper werd “ haal Ajax”,  Naomi’s donkere vlechtjes gingen wild heen en weer terwijl ze  de ene naar de andere knop indrukte.  

Chloe draaide zich bliksemsnel om, en drukte op de intercom  naast de deur, met onderdrukt angst riep ze Ajax erbij. Ajax  kwam wild zwevend op het harde geluid af, nog in zijn  slaperige ogen wrijvend kwam hij de krappe cockpit in.  “Ajax!?” Chloe zweefde naar hem toe en trok hem aan zijn arm  mee naar Naomi, die nu paniekerig schakelaars overhaalde,  Ajax keek met grote ogen tussen Chloe en Naomi heen en  weer, Chloe zei met een trillende stem “ de coördinaten, er mist  een cijfer”. Ajax sprong bijna uit zijn vel, “ER MIST WAT!!” zijn  gezicht net nog getekend door slaap was met de snelheid van  het licht lijk wit geworden. Ajax bedacht zich geen moment en  zweefde naar een rood gekleurd deurtje in de hoek van de  cockpit en trok er de handleiding uit. Ajax zweefde moeizaam  met het dikke boek naar het midden van de krappe ruimte en  deed het boek open op het hoofdstuk noodsituaties, pagina  naar pagina werd omgeslagen tot het boek stil viel op  hoofdstuk ‘over verkeerde coördinaten’. 

Onder de tekst stond een kleine bar code die Ajax snel scande,  een tel later kwam er een metalige stem uit de luidsprekers.  “ Noodsituatie 26 ontbrekende coördinaten. Volg alstublieft de  volgende 3 stappen:  

Stap 1: bedien de noodstop! 

Stap 2: waarschuw u punt van herkomst en u punt van  aankomst! 

Stap 3: bekijk het vaartuig voor verder schade!. 

De metalige stem bleef de 3 stappen herhalen terwijl de groep  om zich heen keek, Ajax keek met toegeknepen ogen naar de  dames. Hij hoefde het niet hardop te zeggen zijn blik was  duidelijk: Wie heeft dit gedaan, Chloe stak in een sussend  gebaar haar handen op,“Ajax, wij hebben er niet aangezeten”, 

Naomi had zijn blik ook opgevangen en probeerde vervolgens  op rustig toon,“ onze coördinaten worden al op Aarde  ingevoerd”. Ajax ogen keken iets minder achterdochtig maar  de frons bleef,“ dus.. wie was het dan wel?”. De drie keken met  groeiende onrust naar het scherm die nu rood gloeiend. Naomi  die tot nu toe rustig was gebleven begon zenuwachtig op haar  nagels te bijten, Ajax zweefde naar de intercom en drukte op  de knop, geruis, “ Kom op!” met elke druk op de kop werd zijn  stem hoger en harder“ kom op, kom op nou!”. Chloe had dit  tijdens moeilijk operaties vaak gezien ‘paniek’, ze moesten hem  kalmeren. Dus zweefde ze naar Ajax toe, pakte zijn gezicht in  haar handen en keek hem recht in de ogen, “Ajax luister naar  mij, het werkt niet, we moeten wat anders verzinnen”. Chloe  was nog niet uitgesproken of Ajax sloeg gefrustreerd met een  vuist op de interkom. Het was stil geworden in de cockpit,  zonder dat ze het doorhadden was de mentale stem gestopt  met spreken, alleen het scherm gloeiend nog rood. Met  hangende schouders lied Chloe Ajax los en zweefde naar het  rood gloeiende scherm “Geen verbinding”. Naomi zei met  trillende stem dat ze het schip ging controleren. Zonder nog  wat te zeggen ging ze cockpit uit. In de uren die volgde had  Chloe de motoren in het achter ruim checken, de luchtfilters  vervangen en had ze het slaap vertrek opgeruimd, ze was nu in  de keuken, het was een lange ruimte die bestond uit een witte  wand met kleine kastjes er in en achter de deurtjes lag  voorverpakt eten en water, alles was er nog. Dus pakte ze drie  voedsel pakketjes uit een kastje en nam ze mee naar de  cockpit, waar ze Ajax met gespannen houding over de  handleiding zag zweven. Hij leek haar nog niet opgemerkt te  hebben toen zijn ogen groot werden en hij met de snelheid van  een roofvogel naar het gloeiende scherm zweefde en de  aluminium plaat onder het scherm eraf trok, hij gooide het ding  opzij en begon de bedrading aan de binnen kant te bekijken.  Van een afstand kon Chloe niet zien wat er mis was met de  draad, dus legde ze het eten opzij en zweefde ze zijn kant op.  Ajax die haar nu had opgemerkt draaide zich met een boze 

frons om en stak zijn hand uit, Chloe hapte naar adem. Ajax  hield een gebroken kabel in zij hand, kleine vonkjes van  elektriciteit sprongen er nog vanaf. Met ingehouden woede zei  hij “nu weten we waarom we geen verbinding hadden”. Chloe  riep Naomi erbij terwijl Ajax de draden proberen te maken.  Chloe wilde Naomi net gaan uitleggen wat Ajax had gevonden,  toen het geruis van de intercom ophield, de twee keken Ajax  aan, die nu met een bezweet voorhoofd op keek en eerst naar  de dames en toen naar de intercom, Naomi had zijn stille  boodschap begrepen en drukt nogmaals op de knop van de  interkom, met een kort ping kwam er u hebt weer verbinding in  het scherm te staan. De drie astronauten hielde gespannen hun  adem, na 20 minuten werd de stilte onderbroken door een  ruwe mannen stem, “MarsB, dit is commandant Denen we  hebben jullie nood signaal ontvangen. We sturen jullie de  volgende coördinaten door, deze zullen jullie naar de maan  Phobos sturen, over!” De 3 vrienden keken met een mix van  opwinding en opluchting naar elkaar, de uren van spanning  waren voorbij, ze waren gehoord, ze kregen hulp. Chloe drukte  met trillende vingers op de interkom “ commandant Denen hier  spreek Chloe van der Van van MarsB, mijn team en ik zullen  koers zetten naar Phobos, over!. Chloe draaide zich nu met  betraande ogen om en zag haar blijdschap weerspiegelt op de  gezichten van haar vrienden. Met nieuwe moet vervolgde zij  hun reis in de wetenschap dat ze gehoord waren. Ze gingen  naar Mars. 

Geschreven door Marlies Orriëns 2024