De auditie

Tik, tik, tik.
Drie keer tikken op de groene muur in de keuken. Een golf van opluchting spoelde over Leonora. Maar de opluchting was van korte duur als er een gedachte opduikt.
‘Wat als iemand iemand gewond raakt’.
Haar geest riep een beeld op van haar broer die werd aangereden door een bus, met een voetnoot eraan die zegt: Dit zal gebeuren en het zal allemaal jouw schuld zijn, tenzij je tikt.
Dus draaide ze zich weer naar de muur, strekte haar hand uit en…
Tik, tik, tik.
Opnieuw opluchting.
Het slaat nergens op, dat wist ze. Maar op die momenten waarop de gedachten voor het eerst in je opkomen, voelt het echt. En dat gevoel zal niet verdwijnen, tenzij…
Tik, tik, tik.
Ze haastte zich de keuken uit alsof een dwangstoornis iets was dat ontlopen kon worden.
Ze keek op de klok, die vertelde dat ze over tien minuten moest vertrekken. Onder de klok hing een foto van haar van jaren geleden, staande op een podium met bloemen in haar hand. Ernaast hing een vel papier met een korte tekst die ze vorige week samen met haar therapeut had geschreven.
Het waren een paar doelen die ze deze week moest bereiken, zoals naar een auditie gaan, haar tas maar één keer controleren en het tikken verminderen.
Ze controleerde haar tas om er zeker van te zijn dat alles wat ze nodig had erin zat. Telefoon, portemonnee, treinkaartje, papieren die ze moet laten zien bij de auditie.
Ze mocht haar tas maar één keer controleren, dus voor de zekerheid liep ze de spullen nog eens door.
“Telefoon, portemonnee, treinkaartje, auditie-papieren,” fluisterde ze terwijl ze elk van de items aanraakte. Ze staarde er nog eens voor een paar seconden naar voordat ze haar tas dichtdeed.
‘Weet je zeker dat ze erin zitten?’ Vroeg haar gedachten haar.
“Dat weet ik zeker,” zei ze hardop, maar twijfels plaagden haar geest.
Op zoek naar afleiding bekeek ze zichzelf eens goed in de spiegel om er zeker van te zijn dat ze er niet als een idioot uit zou zien. Haar gele blouse zat netjes in haar lange groene rok en haar lange bruine haar was netjes gekamd.
Ze liep haar woning uit en deed de deur dicht.
De deur zit honderd procent op slot. Met die gedachte liep ze naar het treinstation voor haar eerste auditie in jaren.
‘Wat als je je papieren voor de auditie bent vergeten?’ Haar hand reikte naar haar tas, maar ze stopte hem net op tijd.
Beelden van dat ze bij de auditie aankomt zonder papieren speelden zich af als een film in haar hoofd.
Toen ze op het station aankwam, begon ze te haasten.
‘Wat als ze de trein niet haalt? Wat als de deur van je huis wagenwijd open staat?’
Zou ze terug moeten gaan? Nee, de deur was absoluut dicht.
De wandeling tussen het station en de auditie plek was kort, en ze was ruim op tijd.
De vrouw achter de balie vroeg haar om de papieren. Haar handen schudden licht terwijl ze de tas opende, maar tot haar opluchting zaten de papieren er gewoon.
Ze nam rustig plaats.
‘Wat als iemand iets uit je tas heeft gestolen?’
Nee, geen tassencontrole meer. Niemand kwam zelfs maar in de buurt-
‘Iemand is er met je creditcard vandoor gegaan en maakt nu al je geld op.’
Haar hele lichaam spande zich aan. Wat als?
Ze opende de tas om te zien of al haar spullen er nog in zaten.
Alles zat er nog, maar de spanning nam nauwelijks af.
Ze bleef staren in haar tas, haar ogen gericht op elk van de items.
“Leonora Wilson.”
Het was haar buurt.
Ze liep de auditieruimte binnen en zag twee mensen achter de tafel.

Focus, focus op het zingen.
‘Je zet jezelf voor schut, er zijn twee mensen en twee is een slecht cijfer dus de auditie zal slecht verlopen, je zal je tekst vergeten tenzij je nu iets groens aanraakt’
Haar rok! Ze tikt hem aan, maar stopt zichzelf om het nog twee keer te doen.
‘Wat als ze het door hebben? Dat zou gênant zijn.’
Focus, focus!

“Dankjewel, u krijgt het nog te horen of u de rol heeft gekregen.”

Trillend liep ze de zaal uit en ze rende naar een wc-hokje. Rustig worden, rustig worden… maar de spanning bleef. Een paar dwanghandelingen, niet meer..

Een uur was voorbij gegaan, en ze was moe, maar voelde zich nog steeds niet rustig.
“Stop, het is goed,” fluistert ze tegen zichzelf. Ze nam diep adem, stond op en verliet het hokje, haar nagels graven in haar handpalmen.
—-
“Dus, hoe ging het?”
Haar therapeut glimlachte naar haar vanaf de andere kant van de tafel. Leonora leunde achterover in haar stoel en wendde haar ogen af.
“Ik ging naar de auditie, mijn dwang laaide nog steeds op toen ik daar aankwam, en daarna kon ik gewoon niet meer stoppen.”
Ze denkt misschien dat ik een hopeloos wezen ben. Maar als haar therapeut niet antwoordt, draait Leonora zich om en ziet dat ze nog steeds een glimlach op haar gezicht heeft.
“Weet je nog de doelen die je voor jezelf had opgeschreven?”
Leonora had de lijst meegenomen en haalde het uit haar tas.
“Ja, ik heb ze meegenomen-”
“Laten we de punten nog eens doornemen.”
“Het eerste was, ga naar de auditie.” Haar therapeut keek haar aan met een alleswetende blik, maar Leonora sprak voordat ze kon praten.
“Maar het ging niet goed.”
“Je had jezelf als doel gesteld om auditie te doen, de eerste in jaren, en je deed het.”
Dat was waar.
“En de tweede en derde?” Haar therapeut boog zich naar voren om naar de lijst te kijken. “Hoe vaak heb je je tas gecontroleerd?”
“Nou, twee keer, dus te veel-”
De therapeut glimlachte tevreden. “Vroeger controleerde je je tas elke minuut als je uitging.”
“Ik tikte veel met mijn vingers toen ik daar aankwam-”
“Toen je daar aankwam, dus niet eerder?”
Leonora hield even op met denken en dacht terug aan die dag. “Niet veel, nee.”
Haar therapeut haalde wat aantekeningen uit eerdere sessies, doelen die Leonora toen voor zichzelf had gesteld, en legde ze op tafel.

“Kijk eens wat je al hebt overwonnen.”