Weg met taboes! Achter elke voordeur schuilt wel iets

#ikbenopen

Een stralende jonge dame met de grote glimlach.
Zo zouden de meeste mensen mij omschrijven.
Maar juist die glimlach is regelmatig mijn grote valkuil.
Voor de buitenkant leef ik het leven ´zoals het hoort´.
Wie dit ´perfecte´ ook maar heeft verzonnen , achter elke voordeur speelt wel iets. Zo ook bij mij.

De lat die maar hoog blijft, naar beneden is falen. Maar wat zou het allemaal een stukje makkelijker zijn. Als ik kon accepteren zoals het is, tevreden zou zijn wanneer iets lukt. Het lukt me nog niet ,  maar wie weet ooit wel. Er ligt nog een heel leven voor me.

Mijn lieve moeder, uit het leven gegrepen toen ik een meisje was van zeven.
Rouwen? Geen idee hoe je dat doet als jong meisje.
Altijd een binnenvetter, praten was te moeilijk.

Ondertussen, negentien jaar later zit ik nog met mijn emoties in de knoop.
Ik kan erg boos worden om de kleinste dingen, of mij intens verdrietig voelen,
De meest kwetsende opmerkingen of gedragingen vertoon ik naar mensen van wie ik het meeste hou.

Aantrekken en afstoten, wantrouwend of angstig zijn. 
Het is in ieder geval lastig, welke naam je het ook geeft.
Ik heb mensen nodig, liefde en warmte zoals iedereen, maar ik misschien nog net een beetje meer.

Mensen die hebben doorgeleerd voor lastigheden. Mensen die zeggen te begrijpen hoe het werkt in mijn hoofd. Het is schrijnend hoe lang het duurt voordat die mensen op je pad komen. Er zijn helaas enorme wachtlijsten. 

Als zestien jarige puber startte ik met therapie vanwege mijn eetstoornis. Mij en mijn omgeving uitputten; dat was wat mijn eetstoornis deed. De controle die ik dacht te hebben, was alleen maar schijn. Deze jaren waren zwaar omdat ik helemaal overgenomen was door het monster in mijn hoofd. 

De beste keuze die ik ooit gemaakt heb: kiezen voor herstel! 

Nog nooit voelde ik me zo vrij als toen ik deze keuze maakte. Het was echter ook doodeng om die keuze te maken. Het monster in mij was een stukje van mijn identiteit geworden. Ik wist niet meer wie ik was als persoon. Met vallen en opstaan is het gelukt en ben ik na jarenlang vechten alweer een hele tijd genezen. Het is heerlijk om weer van eten te kunnen genieten!

Desondanks weet ik nog steeds niet wie ik nou echt ben. In therapie probeer ik hier stappen in te zetten en te werken aan de dagelijkse moeilijkheden, zodat ze mij hopelijk wat minder beperken. 

Eén van de vele dingen die ik nog lastig vind is het maken van keuzes. 
Bang voor wanneer zal blijken dat ik de verkeerde keuze maak, of nog erger: wat die ander van mijn keuze vindt. Dit kan zorgen voor een error in mijn hoofd. 
Ik zeg dan dat de ander wel mag beslissen. Ik leer nu in therapie, hoe ik zelf kan kiezen en vervolgens dat gevoel kan verdragen. 

Verdragen een woord waarvan ik kippenvel krijg. Verdragen van wat ik voel is misschien wel mijn grootste uitdaging. Het letterlijk stilstaan bij wat er in je lichaam gebeurt, zorgt voor een onrustig gevoel. Hier vervolgens op een gezonde manier mee omgaan, is weer de volgende uitdaging. In de afgelopen jaren heb ik te weinig stil gestaan bij hoe ik me voelde. Daarom voelt het alsof mijn hoofd en lichaam niet in verbinding staan. 

Ik ben beschadigd.
Maar ik probeer te helen, hoe diep sommige wonden ook zijn.
Het zal misschien een litteken blijven maar ze zullen vervagen dat weet ik zeker.
Zolang ik maar goed zorg voor de wonden die nog open zijn. 

Lief klein meisje in mij,
Je mag er zijn. 
Met al je pijn.
Met je boze buien,
Met je verdriet.
Je mag het even niet meer weten,
Je mag oprecht lachen en genieten.
Je mag zijn wie je wilt. 
Met al mijn beperkingen,
Want ik ben meer dan dat.

Alie Veenstra
schrijfster